Een geestig gesprek tussen twee personen die zich de meest vanzelfsprekende dingen in het leven afvragen.

Han en Moon zijn de personages uit Filosloof. Ze discussiëren over hoe je moet acteren, in een tekst van Tom de Ket (De Verleiders). Zijn er afspraken waar je je aan moet houden? Kloppen die wel? Hoe weten we of iets echt of onecht is?

 Moon heeft overal een antwoord op. Maar Han raakt in de war; de wereld waar zij in leeft blijkt niet echt, maar bedacht. Is dat in het echte leven ook zo? En wat is eigenlijk echt? En hoe kijken jongeren naar deze afspraken?

 Han en Moon belanden in een hevige strijd. Twee brutale jongeren bemoeien zich ermee – zij weten immers veel beter wat jongeren vinden. Dat levert nieuwe inzichten op.

 Filosloof is een caleidoscopisch denkgevecht dat aanzet tot het vormen van eigen gedachten.

Han: ‘Wat doen we hier?’
 Moon: ‘Dat is een goeie vraag. Je had hem alleen moeten stellen voordat je hier ging staan.’
 Han: ‘Hoezo, waarom?’
 Moon: ‘Een toneelspeler vraagt zich allereerst altijd af waar hij vandaan komt en wat hij vervolgens gaat doen.’
 Han: ‘Waar ik vandaan kom, dat weet ik wel.’
 Moon: ‘Nou, dat is een eerste stap.’
 Han: ‘Ik kom daar vandaan.’
 Moon: ‘En wat is daar dan?’
 Han: ‘De kleedkamer, dat weet je toch. Daar kom jij ook vandaan.’

Eindregie en tekst: Tom de Ket
 Concept en spel: Gusta Geleijnse, Robijn Wendelaar + 2 jonge spelers
 Video-installatie en decor: Willem Weemhoff, Aldo Brinkhof
 Foto’s: Willem van Dijk, Vivian Keulards

“Filosofisch teksttheater voor tienjarigen, kan dat werken? Jazeker! Filosloof doet denken aan de wereldwijde bestseller Het boek zonder tekeningen van B. J. Novak voor kleuters. Net zoals dat boek precies biedt wat de titel belooft en door de (taal)handeling van de voorlezer – het liefst gekoppeld aan enig acteertalent – moeiteloos elke kleuter meesleept, biedt Filosloof hetzelfde, maar voor een oudere doelgroep en in het theater.” Theaterkrant

“‘Mijn hoofd loopt over,’ hoorde ik na afloop achter me. Een mooier compliment voor Filosloof is amper denkbaar.” Theaterkrant